No Día Internacional da Narración Oral conmemórase a arte de narrar de viva voz, manifestación
artística tamén denominada contacontos.
Celébrase cada 20 de
marzo, coincidindo co equinoccio de primavera. A festividade tivo a
súa orixe en Suecia no ano 1991 e, aos poucos, fóronse engadindo outros países.
A narración oral é
unha arte escénica de pequeno formato que está presente en todas as
programacións de xeito diario en Galicia. Unha enquisa entre os integrantes do
colectivo NOGA (Narradores Orais de Galicia) así o deixa claro: non hai día no
que nalgún lugar da xeografía non estea un/unha narrador/narradora contando historias.
Nesta edición, a
escritora Fina Casalderrey é a autora do Manifesto, un texto para lembrar
nestes tempos tan especiais a importancia e a necesidade das historias a viva
voz, o encontro cos outros para celebrar a memoria, a identidade e a lingua.
“Quen nos
cativou algunha vez cun deses contos que nos abrazou, nos sorprendeu e nos
sacudiu as emocións todas multiplicando as nosas endomorfinas gozosas? Quizais
foi esa mestra que deu coa fórmula máxica para que fósemos á escola felices? O
pai que deitou palabras doces no noso oído para borrarnos un pesadelo? Foi
acaso a avoa que manexa os rudimentos do narrador de maneira natural para nos
desvelar historias do noso rico folclore, as mesmas que ela recibira noutrora
da súa avoa onda o lume morno dunha lareira? Talvez foi un narrador ou unha
narradora profesional, capaz de sucar os mares e derrubar fronteiras coa
autoridade de quen domina os segredos da oralidade? Ben seguro que se trata de
alguén que nos ama, pois, como diría o gran contador galego Xabier P. Docampo,
“contar é o acto de amor máis sublime que un ser humano pode realizar”.
Hoxe, 20M de 2021,
imaxino un despregue apoteótico de afectos, de historias marabillosas, vellas e
novas, coñecidas e inéditas, de risa, de medo, de amor, de intriga… voando
alto, cal aves migratorias, por riba de todos os tellados e de todas as
pandemias do planeta —dende Suecia a Australia, dende Galicia ao resto de
España, a Canadá, México…—, pousando nos teatros, nas escolas, nos hospitais,
nas rúas, nas casas… o seu poder de sedución para entraren polos cinco sentidos
de milleiros e milleiros de nenas e nenos, vacinándoos contra todo o feo,
sementando no seu espírito as máis ricas e variadas sensacións, esas que fan
soñar grande.
Neste xusto instante,
nun punto minúsculo do mapa de Galicia, unha nena de ollos preguntóns chamada
Sofía abre fascinada as portas ao mundo da narración oral. A piques de cumprir
catro meses de vida —e despois de escoitar na voz que a aleita os primeiros
contos de lobos e raposos, mouras de longos cabelos que se peitean con peites
de ouro, serpes encantadas e carapuchiñas, parrulos feos… —, Sofía experimenta
o pracer de ser ela quen balbuce o máis fermoso dos relatos como agasallo á súa
nai. Ambas as dúas, felizmente sorprendidas, míranse aos ollos nunha danza
única. A nai déixase levar polo entusiasmo da pequena contadora e comproba que
o mundo enteiro cabe nas pupilas excitadas de Sofía, a nena que cos seus
balbucidos emprende os primeiros voos na arte de narrar. Ese privilexio!
Contar e escoitar,
crear mundos… é unha necesidade perenne do ser humano dende o comezo dos tempos
e das idades.”
